Dom Opieki "Samarytanin" został powołany do życia decyzją Rady Kościoła w roku 1959. Zanim jednak na tym miejscu powstał nasz ośrodek, miał on już za sobą bogatą historię. Pawilon "A" to willa "Małgorzata", zbudowana w roku 1901 przez Franciszka Szimanka z Bielska (Bielitz), właściciela stolarni i zakładu pogrzebowego.
Swą nazwę zawdzięczała temu, że do jej zbudowania posłużyło drewno pochodzące z rozbiórki drewnianego kościoła św. Małgorzaty w Kamienicy (Kamitz) koło Bielska. Wybudowany w 1547 roku w czasach reformacji przez protestantów kościół pod wezwaniem św. Jakuba, w 1630 roku przeszedł w ręce katolików, zmieniając patrona na św. Małgorzatę; pod koniec XIX wieku groził zawaleniem, został więc w 1898 roku rozebrany. Drewno jodłowe okazało się jednak na tyle zdrowe, że willa zachowuje swą funkcjonalność do dzisiaj, służąc za budynek administracji oraz mieszkań służbowych. Od nazwiska swego pierwszego właściciela nazywana też była willą Szimanek.
W 1927 roku posiadłość zakupił pastor Henryk Rudy z przeznaczeniem na Seminarium Duchowne. Funkcjonowało ono w budynku willi do wybuchu wojny. W latach wojennych mieściło się w niej hospicjum, zaś po wojnie, w latach 1947-49, funkcjonował na tym miejscu sierociniec. Seminarium powróciło w 1949 roku, by w 1959 zostać przeniesione do Podkowy Leśnej pod Warszawą. W tym samym roku zapadła też decyzja o przeznaczeniu obiektu na działalność pomocową, powołano Dom Spokojnej Starości. Jego organizacją zajął się pastor Oskar Niedoba, który funkcję kierownika pełnił do 1965 roku. Jego miejsce zajął pastor Wacław Żak, od roku 1968 kierował ośrodkiem pastor Wiktor Ciuk. Początkowo opieką objętych było 15 pensjonariuszy, w 1965 roku poszerzono o kolejne 3 łóżka, w 1968 roku następne 2, w tym też roku ośrodek otrzymał funkcjonującą do dzisiaj nazwę: Dom Opieki "Samarytanin".
W 1969 roku kierownikiem zostaje pastor Włodzimierz Pilch. W 1971 roku kierownictwo zostaje powierzone pastorowi Józefowi Holeksie, który rozpoczyna starania u władz państwowych na uzyskanie zgody na rozbudowę ośrodka. W 1975 roku kierownikiem Domu Opieki zostaje Jan Miodoński, który bardzo angażuje się w sprawy rozbudowy. Budowa pawilonu "B" rusza w 1976 roku kiedy to kierownictwo sprawuje pastor Henryk Patryarcha. W roku 1979 na krótko kierownictwo powierzono pastorowi Józefowi Swobodzie, zaś w 1980 roku kierownikiem "Samarytanina" zostaje Zygmunt Jaksz. Jego żona Mirosława jest pierwszą w ośrodku dyplomowaną pielęgniarką. Pomimo trudnych czasów (wprowadzenia stanu wojennego) prace idą pełną parą, także dzięki wsparciu darami przez współwyznawców z Republiki Federalnej Niemiec. Pawilon "B" zostaje w końcu oddany do użytku w 1982 roku, a decyzją Rady Kościoła kierownikowi ośrodka zostaje nadany tytuł dyrektora.
Po oddaniu do użytku pawilonu "B" dom mógł służyć już 53 mieszkańcom. Prace budowlane trwały jednak nadal. Podjęto się remontu willi z przeznaczeniem na pomieszczenia administracji oraz mieszkania służbowe. Piwnice zaadaptowano dla potrzeb pralni i suszarni.
W tamtych czasach przy domu opieki funkcjonowało gospodarstwo, zaopatrujące kuchnię w płody rolne, mleko czy jajka, a pensjonariusze wiele prac wykonywali we własnym zakresie.
W latach 1984-86 realizowana jest kolejna inwestycja - budowa oczyszczalni ścieków. W 1987 roku powstaje idea stworzenia lepszych warunków życia dla sprawnych fizycznie mieszkańców, nierzadko małżeństw, które jesień życia chciałyby spędzić w Domu Opieki. Rozpoczynają się starania o pozyskanie funduszy, a w 1989 roku rusza budowa integracyjnego pawilonu "C". W realizacji tego zadania szczególną pomoc okazali darczyńcy z Norwegii Sonja i Ian Kofoed. Oddany do użytku we wrześniu 1993 roku obiekt przyjął pod swój dach 20 nowych mieszkańców. Obiekt dysponował 14 dwuosobowymi pokojami z własną kuchnią, łazienką i przedpokojem, na poddaszu zostały zlokalizowane mieszkania dla pracowników.
Celem kolejnego etapu rozbudowy jest powiększenie jadalni i świetlicy oraz dobudowa gabinetu rehabilitacji wraz z salą gimnastyczną, a także powiększenie dyżurki pielęgniarek.
W 1997 roku rusza kolejna inwestycja - budowa sal dziennego pobytu tzw. ogrodu zimowego oraz pralni.
W następnym roku rusza nadbudowa pawilonu "B". Prace te są wspierane przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej, ze środków Republiki Federalnej Niemiec. Dzięki tej inwestycji powstaje 13 jednoosobowych pokoi z własnym węzłem sanitarnym.
Dzięki tym inwestycjom "Samarytanin" stał się już domem dla 82 mieszkańców. Liczba personelu również wzrosła - do 40 osób. W roku 2000 zainstalowano w pawilonie "B" dużą windę szpitalną, zaś w 2002 roku oddano do użytku podjazd dla osób niepełnosprawnych w pawilonie "C".
Rok 2003 to czas remontu łącznika między pawilonem "A" a pawilonem "B". W wyniku tych prac powstało 5 jednoosobowych pokoi, biuro pracownika socjalnego, gabinet fryzjerski, portiernia oraz nowy sekretariat. Powstaje też park z alejkami oraz altanką. W 2005 roku przeprowadzono remont elewacji willi przywracając jej pierwotne piękno. Był to też rok obchodu 45-lecia służby dla dobra człowieka, bo historia "Samarytanina" to przede wszystkim losy wielu pokoleń ludzi, którzy znaleźli tu oparcie i troskliwą opiekę w jesieni życia, to także biografie wielu pracowników, którzy z oddaniem tę służbę pełnili i pełnią.
Z okazji tej rocznicy, która zbiegła się z 25-leciem pracy w ośrodku dyrektora Zygmunta Jaksza i jego małżonki Mirosławy, zostali oni oboje wyróżnieni ważnymi odznaczeniami państwowymi.
